Wydawnictwo
Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu

Od wprowadzenia obowiązku wyznaczania dojazdów pożarowych na terenach leśnych minęło blisko 20 lat. Dominacja w strukturze leśnych sieci drogowych, których zasadniczym elementem są dojazdy pożarowe, niskonośnych nawierzchni gruntowych była również przyczyną rozpoznania możliwości wskazania stosunkowo tanich, prostych i bezpiecznych dla środowiska technologii zwiększania nośności nawierzchni dojazdów pożarowych oraz szybkich, a jednocześnie wiarygodnych metod weryfikacji założeń projektowych. Pozwolić to może na racjonalizację wysiłków związanych z unowocześnianiem sieci dojazdów pożarowych – jednego z istotnych komponentów zabezpieczenia przeciwpożarowego obszarów leśnych w Polsce.
Skuteczność prowadzenia akcji gaśniczych, pozwalających na ugaszenie pożarów w początkowej fazie rozwoju, jest efektem nie tylko wyszkolenia ludzi wyposażonych w nowoczesny sprzęt, ale również sprawności działania systemów prognozowania zagrożenia pożarowego i wczesnego wykrywania powstających pożarów oraz dysponowania odpowiednich sił i środków, bezbłędnie i w krótkim czasie docierających do miejsca pożaru.
Lasy Państwowe muszą kontynuować trudne zadanie modernizowania swojej sieci drogowej. Trudność polega na tym, że należy pogodzić wymagania techniczne stawiane infrastrukturze drogowej z maksymalnym ograniczaniem negatywnego oddziaływania szlaków komunikacyjnych na środowisko oraz oczekiwaniami ekologów i społeczeństwa. Pomocne w tym względzie mogą okazać się wyniki dalszych badań naukowych prowadzonych w tym zakresie.