Wydawnictwo
Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu

Renta położenia to niesprecyzowane pojęcie z pogranicza języka potocznego. Termin upowszechnił się przede wszystkim w kontekście rozwoju lokalnego i jego przyczyn. Renta położenia oznacza z jednej strony występowanie pewnych elementów na badanym obszarze (głównie czynników naturalnych), z drugiej - odległość od pewnych elementów układu lokalnego czy regionalnego. W grupie uwarunkowań przyrodniczych renty położenia należy wymienić wszystkie zjawiska i zasoby, które mogą się przyczynić do rozwoju, m.in. uwarunkowania glebowe, zasoby mineralne, zasoby leśne i wody. Natomiast uwarunkowania pozaprzyrodnicze to przede wszystkim umiejscowienie w przestrzeni społeczno-gospodarczej. Ze względu na rozwój szczególnie ważne jest położenie wobec sieci osadniczej i komunikacyjnej.
Obecnie rozwój obszarów wiejskich jest rozpatrywany jako wielofunkcyjny. Zachodzące zmiany społeczno-gospodarcze wpływają na kształtowanie się nowych funkcji tych obszarów. Dlatego ważnym zagadnieniem jest identyfikacja uwarunkowań i czynników rozwoju, w tym renty położenia.